Het is echt een heel lieve hond, maar niet te houden als hij eenden ziet. Of groepen vogels. Het liefst in een weiland, en dan ook nog in het broedseizoen. Dus moet ik hem dan aangelijnd houden maar ja, dat deed ik die ene ochtend niet. Ik wandelde samen met een vriendin, we praatten over het leven en de hond huppelde vrolijk los. Tot hij dat weiland zag, kwispelend naar de overkant keek en voor ik het doorhad de tussenliggende sloot overzwom en zich onder de vogels begaf... Wild rondrennend, blaffend en commotie veroorzakend....
Mijn kalme, blije en aandachtige stemming werd even compleet omvergeblazen door een golf van paniek. Die arme vogels! En die boer, hij zou woest zijn! En die koeien daar, die zouden mijn hond een doodschop geven! Terug kwam hij niet meer; brokjes, vleiende noch dreigende woorden hielpen. Ik ken het dier langer dan vandaag dus ik zei tegen mijn vriendin: Ik moet die sloot in. Het was april, het was koud, maar ik trok toch mijn kleren uit en stapte in mijn blootje in het slootje. Modder. Vies. Balen. Rothond.
Mijn vriendin ondertussen, nog meer getraind in mindfulness dan ik, was een toonbeeld van gelijkmoedigheid. Bleef rustig, ging niet lopen stressen en deed precies wat nodig was: niets. Vertrouwde mijn interventie en bemoeide zich nergens mee. Stond wel klaar met een trui om me na afloop droog te wrijven. Ik trok de hond aan zijn halsband mee terug door het koude, vieze water en samen voegden we ons rillend weer bij haar.
Nadat we eerst een kwartier geschaterd hadden, keken we terug op dit kolderieke tafereel. Mijn vriendin twijfelde en dacht dat ze wat erg passief was geweest. Had ze niet moeten adviseren, regisseren, interveniëren? Nee, zei ik uit de grond van mijn hart. Dit was heerlijk. Dit was nu precies de gelijkmoedigheid waar velen van ons zo naar verlangen en die we kunnen ontwikkelen door mindfulness en meditatie. 'Je was een stabiele, stevige boom', zei ik haar, 'goed geworteld aan de slootkant, gelijkmoedig en vol vertrouwen dat ik dit varkentje echt wel zelf kon wassen.'
En zo liepen we verder, een druipende hond, een rillend baasje en een kalme vriendin. De zon brak een beetje door en we waren tevreden.
Kommentarer