In bijna alle kennismakingsgesprekken die ik mag voeren met mindfulnesscursisten komt-ie terug. Het is bijna een klassieker. Het is een vurig verlangen. ,,Ik wil zo graag mijn hoofd leegmaken.”
Onze hoofden zijn zo vol, net als onze agenda’s, onze kasten, onze levens. Maar we krijgen er last van, van dat volle hoofd, van dat arme, overwerkte brein. We willen het niet, zó veel gedachten, die zelfs ’s nachts nog komen spoken. We willen graag de uitknop vinden, ‘ons hoofd leegmaken’ – en dat kan toch, met meditatie?
Nou nee. Dat is een modieuze mythe, die je erg veel hoort maar die niet klopt. Mindfulnessmeditatie is géén methode om je hoofd leeg te maken, je gedachten te stoppen of je gevoelens te verdoven. Het is wel een manier om jezelf te leren kennen. Je gaat je ervaringen en je gedachten in het hier en nu observeren, met vriendelijke nieuwsgierigheid.
Nu spreek ik wartaal, voor veel aankomende cursisten. Observeren? Vríendelijk?
Het mooie is dat we na een cursus van slechts acht weken al ongeveer dezelfde taal spreken. En dat de meeste deelnemers tot hun onuitsprekelijke opluchting ervaren dat ze minder meegesleept worden door hun gedachten en gevoelens. Dat ze een stapje terug kunnen doen en die, eh, ja: kunnen observeren. Gedachten komen én gaan ook vanzelf weer, als wolken aan de lucht. Geluiden ook, en gevoelens ook, trouwens. Laatst las ik een onderzoek naar emoties waaruit bleek dat een emotie van zichzelf maar zo’n anderhalve minuut ‘leeft’: opkomt, aanzwelt en weer verdwijnt. Dat we er vaak zoveel langer en heftiger door in beslag genomen worden, doen we zelf: met onze gedachten erover, ons verzet, en onze automatische reacties. Kunnen we dat proces eenmaal (vriendelijk) observeren, dan komt er ruimte. Heel veel ruimte. Het lijkt warempel wel of ons hoofd leeg raakt! Eventjes maar – tot de volgende gedachte of emotie zich aandient, even aangekeken wordt en dan weer rustig mag overdrijven.
Comments