Het strand van Vlieland lag uitgestrekt en loom te luieren in de zon, wij keken naar de blauwe lucht erboven en deden met z’n vijftienen een zonnegroet. Wat ben ik toch bevoorrecht, wist ik weer, toen ik op deze mooie zaterdagochtend een workshop yoga en mindfulness mocht geven op Vlieland. De ruim 100 medewerkers van een leuk, Leids bedrijf waren daar bijeen voor een congres, waar ik ’s middags de dagvoorzitter zou zijn. Wel even een andere pet op dus, maar het voelde volstrekt vanzelfsprekend toen ik de microfoon pakte, de eerste spreker aankondigde en de hele middag rondliep door de zaal om mensen het woord te geven.
Een aantal jaren geleden was het nog wat onwennig: altijd journalist en gespreksleider geweest, en dan ‘opeens’ mindfulnesstrainer ernaast. Ik kreeg er ook veel vragen over, die dan gingen over twee werelden, of twee zielen in één borst – en hoe dat nou toch samenging? Dat gaat geweldig goed samen, ervaar ik steeds meer, want het zijn niet meer twee zielen, noch twee gescheiden werelden: de mindfulness kan overal mee naar toe. Op een congres kan ik het zelf goed gebruiken: ik ben met meer aandacht aanwezig bij de sprekers en weet veel beter wat er speelt – ook in mijzelf, als ik aan het begin nog wat nerveus ben, en dat er gewoon mag laten zijn. Ik kan het ook voor mijn publiek goed gebruiken; laatst heb ik een gezelschap wetenschappers van de universiteit Leiden even ‘uit hun hoofd’ gehaald tijdens een symposium door ze in de collegebanken wat yoga-oefeningen te laten doen. De hilariteit was groot; de aandacht daarna weer opgefrist.
Mindfulness staat wat mij betreft midden in het leven; daar is het ook voor bedoeld. Niet om je terug te trekken, een half uur lang ‘zen’ in de lotushouding te zitten en vervolgens weer in de vijfde versnelling door het leven te racen. Nee, het is bedoeld om juist middenin de maalstroom met aandacht aanwezig te kunnen zijn, op tijd te pauzeren, te voelen en te weten wat er speelt in lichaam en geest – bij jezelf, en bij de ander. Ik wil als trainer geen kruidenvrouwtje in een romantisch, afgelegen bos zijn waar mijn cursisten en ik ons terugtrekken; ik wil samen met hen midden in die maalstroom staan en dáár het mooie mindfulness toepassen. En dankbaar zijn – dat hoort ook onlosmakelijk bij mindfulness – heel erg dankbaar, dat dit steeds beter en steeds vaker lukt.
