We moesten er lang op wachten dit jaar, maar dan had je ook wat.. . Een heerlijke zomer werd het, maar ook – vond ik – een opvallend onverdraagzame zomer. Middenin komkommertijd woedde er een discussie in dagblad Trouw over ‘al die asociale racefietsers’. Die maakten dit jaar weer de fietspaden onveilig door die te beschouwen als hun terrein, als hun spórtterrein waar ze hard bellend de gewone man op diens gewone fiets de berm in jagen. De racefietsers sloegen terug in Trouw en wezen er in ingezonden brieven op dat al die fijne fietspaden gewoon publiek terrein zijn, dus ook hun terrein. Daarna meldden zich per brief de oudere fietsers, die zoveel last hebben van de jongere: van die pubers die in groepjes van drie of vier naast elkaar slingeren, kletsen en sms’en – en ook na veelvuldig bellen weigeren om wat in te schikken. De jongere fietsers sloegen niet terug – die lezen dagblad Trouw niet, vermoed ik – maar de discussie ging voort, en kwam erop neer dat eigenlijk iedereen asociaal is en dat iedereen met niemand rekening houdt. Niet op de fietspaden, niet op de zebrapaden, nergens niet. Ik las het en dacht: het is eigenlijk hilarisch, al die irritatie en agitatie – we leven gewoon in een vol land mensen, deal with it. Ik vond het minder grappig worden toen ik vorige week las welk soort vakantie dit jaar dé grote populariteitshit is geweest. Dat blijkt de kindvrije vakantie te zijn. Steeds meer mensen schijnen te kiezen voor ‘een ongestoorde vakantie in een kindvrije omgeving’, aldus de website kindvrijevakantie.nl. Die kun je vieren in een hotel waar het verboden is voor kinderen, en waar je – ik maak geen grapje – naar toe kunt vliegen in een kindvrije vlucht. Tja, een wereld zonder racefietsers, zonder fietsende ouderen, zonder fietsende jongeren, zonder mensen die tergend langzaam baantjes zwemmen in het zwembad (daar wordt ook veel over geklaagd) en dan ook nog zonder kinderen: dát zou me nog eens een fijne, rustige wereld zijn ! Dan zou je eindelijk eens kunnen genieten van je welverdiende rust. Of ben ik nu cynisch? Dat is niet de bedoeling; liever probeer ik hiervan te leren. Want natuurlijk erger ook ik me regelmatig aan anderen in dit kleine volle land. Natuurlijk ben ook ik regelmatig onverdraagzaam. Tegenover de meeuwen bijvoorbeeld. O, ik haat die kolonie kolossale meeuwen die de ganse zomer op mijn dak in Leiden zit te krijsen en daarmee liefst rond vier uur ’s ochtends begint. Groepjes macho’s op racefietsen die agressief naar mij bellen op mijn slome stadsfietsje kunnen mij overigens ook niet erg bekoren. Maar steeds meer probeer ik mezélf tot de orde te roepen, niet de ander. Ik probeer niet dáár iets te veranderen maar híer: bij mezelf, in mezelf. Ik probeer in mijn meditatie de krijsende meeuwen en de ronkende vliegtuigen boven mijn hoofd op te merken en te benoemen als ‘horen, horen’. Want meer is het ten slotte niet; het is horen, en de rest – de gedachten, de ergernis – die rest doe ik helemaal zelf. Om dat op te merken, en ervan te leren, ga ik iedere ochtend met mijn aandacht naar het midden van mijn lichaam, want daar is het stil. Dat is hoe Hans Andreus het beschrijft in zijn prachtige gedicht ‘Het midden van het lichaam’. En dat mag ik hier misschien wel even citeren ter inspiratie, of als tegengif tegen alle irritatie en agitatie.
In het midden van het lichaam staat het leven stil; daar beweegt niets; misschien een grashalm, een weinig muziek, een paar wolken. Daar woont ook de kleine god van het geduld. Hij knielt en kijkt over de aarde; hij zit met gevouwen benen en volgt een paar vogels die verdwijnen in de verte. Hij zegt niets wat de mensen kan schaden of de vogels. Alles is eender, denkt hij, voor zover hij denkt.
