Ik was een dagje mevrouw de voorzitter geweest op een congres en keerde huiswaarts met een enorme bos bloemen. Dat vind ik altijd wat bezwaarlijk, ik heb immers al een mooi honorarium gekregen voor het voorzitten en de bloemen raken soms wat gehavend in trein en op fiets. Daarom zoek ik vaak naar een kans om iemand onderweg blij te maken met een bloemetje, maar dat was dit keer nog niet gelukt. Zo zat ik daar in de trein in mijn keurige kloffie met die enorme bos op schoot, toen de conductrice jolig door de intercom liet weten dat haar collega, de machinist die ons naar huis reed, vandaag jarig was! Even groeide er een vrolijk plannetje in mij, maar ja, het leek me wat al te uitsloverig om nu de trein te gaan doorkruisen met een bos bloemen voor de jarige. Totdat de conductrice langskwam en meteen opmerkte dat ik prachtige bloemen bij me had. ‘Ja hè’, antwoordde ik, ‘ik dacht eigenlijk aan uw collega.’ Ze keek me niet-begrijpend, toen wel-begrijpend, toen blij aan, en vroeg: ‘Echt?’ We namen verbroederd en een tikje opgetogen afscheid toen ze de bos van me overnam en rechtstreeks koers zette naar de bestuurderscabine.
Het klopt allemaal, weet ik inmiddels wel: dat je blij wordt van iets geven, vaak zelfs blijer dan van iets krijgen; dat het lonend is om iets voor een ander te doen, of om je dankbaarheid te betuigen. Maar ditmaal werd ik wel heel ludiek beloond. Ik was al bezig met uitstappen, mijn voet ging richting bovenste treeplank, toen de conductrice zich weer meldde door de intercom met een ‘speciale mededeling’. ‘Goedenavond dames en heren, de machinist wil graag de reizigster bedanken die hem net een bos bloemen voor zijn verjaardag heeft gegeven. Nog een heel fijne avond!’
Ik stapte uit, hardop lachend, huppelde naar mijn fiets en vroeg mij af wie van ons tweeën nu het meeste dankbaarheid voelde.
