Als we kiespijn hebben, worden we daar volledig door in beslag genomen. Onze hele, ja héle dag wordt verziekt door dat pijnlijke, helse gevoel. Begrijpelijk; zelf vond ik een recente kiespijnaanval wel wat weg hebben van weeën tijdens een bevalling.
Maar wat zo jammer is, schrijft de boeddhistische meditatieleraar Thich Nhat Hanh, is dat we het zo snel weer gewoon vinden als de kiespijn verdwenen is; als we weer pijnvrij zijn. Hij spoort ons aan om dat niet gewoon te vinden; om bewust en met aandacht bij pijnloosheid stil te staan. Zelfs als je in geen jaren kiespijn hebt gehad: dat je je dan toch realiseert dat je mooi geen pijn hebt vandaag.
Ik ben zelf – zoals dat zo weinig aantrekkelijk heet – ‘ervaringsdeskundige’ op het gebied van pijn, en ik probeer dit levenskunst-advies ter harte te nemen. Ik probeer dus de dagen dat ik geen pijn heb niet gewoon te vinden maar die te koesteren, en me bewust te realiseren: hoera, mooi geen pijn vandaag! Dat geeft me een gevoel van gezondheid, en een gevoel van dankbaarheid krijg ik daar gratis bij.
Het is wel wat onwennig, om aandacht te ontwikkelen voor iets dat er niet is. Judith Herzberg schrijft hier zo leuk en ludiek over in haar gedicht ‘En of het hier gesneeuwd heeft’:
,,Eerste sneeuw. Ja eerste sneeuw, / maar wie heeft ogen voor de laatste , / de laatste sneeuwpop, het smelten / van de voeten, wie let daarop? /
Zo gaat het ook met pijn. / Je voelt het onbarmhartige / begin maar het verdwijnen / maak je op uit het verdwenen zijn.”
Let met andere woorden ook eens op het verdwijnen, op het verdwenen-zijn: van narigheid, pijn, verdriet, tegenslag. Let af en toe eens op dat wat afwezig is in je leven, op het ‘verdwenene’, en realiseer je dan (hopelijk): hoera, geen narigheid, verdriet, tegenslag of (kies)pijn vandaag!
Het mag wat onwennig zijn, maar het is ook een prachtige opmaat tot het tellen van zegeningen.
