Het paard van Ruby Wax

,,Mijn geest is net een steigerend paard”, zei iemand van mijn cursisten laatst treffend. Hij verzuchtte: ,,Zodra ik aan een mindfulness- of meditatie-oefening begin, gaat dat dier alle kanten op en sleurt mij met zich mee.” Ik moest aan hem en zijn paard denken, toen ik vorige week eindelijk ‘Tem je geest’ van Ruby Wax las. Een heerlijk boek, vol humor en wijsheid en zelfspot en rake observaties over mediteren, mindfulness en de geest die alle kanten op schiet. Zij schrijft: ,,Door mindfulness te beoefenen, tem en kalmeer je die bokkende hengst van een geest door zachtjes de teugels te nemen en hem te sturen in de richting die je wilt, en word je uiteindelijk vrienden met hem. Als je een paard met een zweep slaat of slecht behandelt, is de kans groot dat hij je van zijn rug gooit in de modder en je waarschijnlijk nog een trap na geeft. Als je zachtaardig bent, hem geruststelt, een klein aaitje geeft en een bosje hooi, zal hij uiteindelijk rustig worden. Hetzelfde geldt voor de geest. Als je zeer kritisch en veeleisend bent ten aanzien van jezelf, lijd je niet alleen, maar berisp je jezelf ook nog voor je lijden door te denken: Waarom voel ik me zo? Ik zou me niet zo moeten voelen. Ik zorg er zélf voor dat ik me zo voel omdat ik zo’n …… ben.” En op die stippeltjes mag iedere lezer dan z’n eigen favoriet invullen, dus: Omdat ik zo’n kluns of zo’n trut ben, of zo hardleers of stom ben, of hoe de hoogstpersoonlijke innerlijke criticus dan ook meestal tekeer gaat. Zoals we tegen onszelf praten zouden we nooit tegen onze vrienden praten, schrijft Wax terecht – maar dat kan veranderen! Haar hele boek is één groot, overtuigend bewijs dat de geest, zelfs haar geest, ‘getemd’ kan worden en dat de innerlijke criticus een vriendelijke metgezel kan worden. ‘T is nogal een klusje, ik weet het, maar zelfs zij, met haar talloze en zware depressies, heeft die klus geklaard, of liever: doet dat nog, iedere dag opnieuw.