Het gebeurt niet meer zo heel vaak, maar soms trap ik nog met open ogen in de piekervalkuil. Zoals laatst. De Leuke Oudste Zoon kondigde aan in de zomer met een groep medestudenten naar Mexico op vakantie te gaan. En daarna nog naar Colombia. Zes weken lang, en oh ja, zo leuk mam: ze gingen een autootje huren en daarin wat rondcrossen door Mexico.
Mijn hart zakte in mijn schoenen.
En mijn ogen waren wijd open, 's nachts, toen ik lag te piekeren over de gevaren daar. Het drinken dat ze zouden gaan doen. En dan in dat autootje stappen…..
Het lukt me steeds beter om te zien hoe mijn geest op zo’n moment verdwijnt uit het ‘nu’ en vooruit loopt op een – ongewisse - situatie in de toekomst. De gedachten blijven opkomen, daar valt niets aan te doen, maar het lukt wel om die steeds eerder te herkennen als ‘slechts gedachten’ en ze dan te laten overdrijven. Het lukt me ook steeds beter om te zien hoe zinloos piekeren is en vooral: hoe ongewis die hele toekomst is.
Dat bleek wel weer want toen kwam Corona. Waardoor de Leuke Oudste Zoon helemaal niet zal afreizen. En waardoor werkelijk alles nu ongewis is. Maar dat is het altijd.....
Ik vind het oprecht jammer voor hem, en ik vind deze nachtelijke ervaring ook oprecht een wijze les voor mij. Lag ik daar weer, me druk te maken over iets onzekers in de toekomst, dat nu niet eens doorgaat. Van veel vertrouwen (in hem) en loslaten (moet een ouder echt doen) getuigde dit bovendien ook niet.
Piekeren is denken in cirkels. Het lost niets op, en een uitkomst brengt het niet. Een uitgáng is er wel: we kunnen dankzij mindfulness leren de piekergedachten te herkennen als ‘slechts gedachten’ en besluiten er niet in mee te gaan. Wanneer we dat doen, lopen we niet langer over dat paadje in onze hersenen dat daar vaak zo diep ingesleten is. En hoe minder we over dat ‘Piekerpad’ lopen, hoe meer kans dat het langzaam overwoekerd raakt. Het paadje wordt steeds minder ingesleten en vertrouwd; de gewoonte kan langzamerhand uitdoven.
En hé, wat mooi: we kunnen ook een nieuw paadje aanleggen in dat brein. Een paadje van vertrouwen bijvoorbeeld, van loslaten, van in het ‘nu’ leven. Vaak genoeg daar overheen lopen maakt dit tot een steeds vertrouwder pad. En één dat bovendien stukken heilzamer is dan het Piekerpad.
