Hij was opvallend rustig, Matthijs van Nieuwkerk. Hij luisterde goed en hield best wel vaak zijn mond. Het verhaal van zijn gast was dan ook inspirerend en héél goed voor de mindfulness. Grappig genoeg moesten Matthijs en zijn gast David van Reybrouck in het item van tien minuten eerst even ‘mindfulness bashen’: een paar onaardige en overbekende woorden over dat modieuze mindfulness spreken – soft en zweverig enzo. Waarop de rest van de tien minuten uitmondden in een complete lofzang op mindfulness, meditatie, yoga, of noem het gewoon: tien minuten per dag je ademhaling volgen.
Op dinsdag 16 mei zat Van Reybrouck in DWD en ik kan iedereen aanraden om dit item even terug te kijken. ‘Vrede kun je leren’ heet het boek dat Van Reybrouck schreef, en waarin hij – niet nieuw hoor, dat weten we al lang in de modieuze mindfulness – stelt dat je je hersenen net zo goed kunt trainen als je spiermassa en je pianospel. Dat we elke dag tien minuten – ik zou zeggen: doe het ietsje langer – zouden moeten mediteren. Je ‘hersenen poetsen’ zou net zo gewoon moeten worden als tandenpoetsen: mentale hygiëne naast dentale hygiëne. Want daar worden mensen rustiger én vriendelijker van, zegt hij. Ook dat weten we al veel langer maar deze boodschap kan ik niet vaak genoeg horen. En zeker niet voor zo’n groot publiek. En ook nog eens in zulke fijne, Vlaamse, sappige woorden. Zo verwees hij ook nog naar de ‘spuitgasten’ in Nederlandse brandweerkorpsen die nu mindfulness krijgen, wat hen helpt wanneer ze zich weer in extreme stresssituaties moeten begeven.
‘We verzorgen wel ons vel maar we verzorgen niet onze vrede’, stelde Van Reybrouck, die bij DWD een filmpje liet zien van complete Amerikaanse schoolklassen die leren mediteren. En waar kinderen bij druk of lastig gedrag niet de klas uitgestuurd worden maar naar de ‘mindful meetroom’ om hun boosheid of onrust daar even de ruimte te mogen geven. Ja: vrede kun je leren. En hier, in de Lage Landen? We doen er nauwelijks wat aan, de overheid investeert er niet in, ondanks zeer veel wetenschappelijk bewijs voor de effectiviteit. En dat noemde hij, treffend en terecht, ‘schuldig verzuim’.
Gelukkig beginnen ook hier de initiatieven langzaam op te komen. Kijk naar pionier Eline Snel, die zo succesvol is met haar mindfulnessprogramma’s op scholen. En ook in Leiden zijn we nu bezig: de eerste docenten zijn vorig jaar getraind, en nog dit jaar komen ze terug op ‘bijscholing’: ze komen hier mindfulness voor kinderen leren. Om het daarna aan hun leerlingen te kunnen overdragen. Wow, wat een voorrecht, wat een eer om te mogen doen. https://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/373214
