Iedere ochtend de dag aandachtig beginnen met meditatie is eigenlijk niet eens zo lastig. Het wordt een gewoonte waar je op een gegeven moment niet meer buiten kunt, en wilt. Een fijne gewoonte die zoveel oplevert dat je het voor lief neemt dat de wekker gaat terwijl het nog zo donker is en je bed zo lekker warm. Een gewoonte die ook nodig is om de ‘conditie’ op peil te houden, want aandacht moet je trainen, iedere dag weer.
Wat veel lastiger is, zijn al die momenten gedurende de dag waarop je weer helemaal meegesleurd bent in de maalstroom van mailtjes, werk, verplichtingen, gedachten, gedoe. Om dan de aandacht er weer bij te halen, of te houden, en niet in gedachten verzonken aan alles voorbij te rennen, is een terugkerende worsteling. In de cursus reik ik er veel oefeningen en mogelijkheden voor aan: eet met extra aandacht, stop even drie minuten gedurende de werkdag om een pas op de plaats te maken, loop eens met extra aandacht van de ene naar de andere afspraak.
Een ‘mindful’ moment dat ik voor mezelf heb ingelast en dat iedere dag meermalen terugkeert, is met aandacht mijn straat in fietsen of lopen. Nu heb ik ook wel een heel fijn straatje: een grachtje in het centrum van Leiden, waar geen auto’s rijden, waar bootjes liggen en oude straatlantaarns voor een haast sprookjesachtig licht zorgen in de avonduren. Het lijkt een soort vissersdorpje middenin de stad. Ik heb het me ooit voorgenomen en het lukt inmiddels bijna altijd: wanneer ik dit straatje inkom tel ik mijn zegeningen en ben ik me ervan bewust dat het geweldig is om hier te wonen. Het is een mooie oefening in aandacht geworden en ook – oef, dit klinkt wel wat heilig – in dankbaarheid.
Dat is dan weer zo’n kadootje, één van die ‘kicks voor niks’ wanneer je de dingen met net iets meer aandacht doet: je krijgt dat gevoel van dankbaarheid er gratis bij.
