Steeds vaker denk ik dat we de mindfulnesscursus misschien maar geen ‘cursus’ meer moeten noemen.
Hij belt me op, die ene dierbare cursist, en vertelt dat hij twee heel drukke weken heeft, met vergaderingen, overwerk, en maar weinig tijd om te oefenen. Daar baalt hij enorm van, zegt hij, want hij vindt de cursus heel fijn en belangrijk. ‘Maar het hoeft niet allemaal NU’, antwoord ik. Ja, we oefenen wel op allerlei manieren om meer te kunnen leven in het ‘nu’, om de aandacht niet constant te laten afdwalen en om bewuster te zijn van wat we denken, voelen en doen, maar dat is echt niet binnen acht weken even ‘gefikst’. In mindfulness zijn we niets aan het fiksen; wel worden allerlei tools en oefeningen aangereikt waarmee we langzamerhand trainen om meer en meer in dít moment te leven. We trainen bovendien ons geduld, vertrouwen en we beoefenen meer mildheid en acceptatie.
Best een verwarrend woord eigenlijk, constateren de deelnemer en ik in ons telefoongesprek. Als je een ‘cursus’ volgt, dan verwacht je dat je het na afloop wel zo’n beetje weet, of kúnt. Bij een cursus Spaans leer je een schat aan nieuwe woorden, en na afloop krijg je een certificaat.
Bij mindfulness is er geen certificaat. Er is ook geen goed of fout, je krijgt geen hoog of laag cijfer én: er is geen einde. ‘De laatste week duurt de rest van je leven’, zegt grondlegger Jon Kabat-Zinn. Het wordt misschien tijd dat we het woord cursus gaan vermijden. ‘Training’ is al beter; wanneer we een halve marathon willen lopen zullen we ook altijd moeten blijven trainen. Maar als we nog preciezer willen benoemen waar het écht om gaat, dan is het dit: mindfulness is een levensstijl. En ja, daarvoor heb je de rest van je leven. Wat chill: we hebben echt alle tijd.
