Ik hield het niet helemaal droog, vorige week woensdagavond, toen ik weer een mindfulness groep mocht afsluiten. Twaalf geweldig gemotiveerde deelnemers zaten bij elkaar en vertelden wat de cursus van de afgelopen acht weken hen had gebracht. De leuke jonge vrouw die stralend vertelde dat haar slaapproblemen al sinds het begin van de mindfulnesstraining als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. De hardwerkende en zorgzame dertiger die vertelde dat ze nu zoveel meer geduld kan opbrengen voor haar drie kinderen. De lieve oudere man die met een roos voor mij kwam aanzetten. Er waren tranen, ook bij mij, en het was helemaal goed.
Later kwam nog dit nagekomen bericht van een cursiste die een prachtig blog bijhoudt, zie http://feinzeit.blogspot.nl, en daarop – ook weer prachtig – over onze mooie laatste avond schreef:
we zaten allemaal op ons bankje. handen in de schoot, het werd stil. iemand ging verzitten, schuifelde nog wat. iets ritselde. het werd nog stiller. ik volgde mijn ademhaling, langzaam in, door mijn neus, vijf tellen, wachten, langzaam uit, weer door de neus, zes tellen. en nog een keer. en nog eens. het werd rustig in mijn hoofd. toen we klaar waren was het tijd om afscheid te nemen. acht weken lang hadden we zo een avond bij elkaar gezeten, zonder veel meer te weten dan hoe we heetten. het samenzijn ontroerde me, en ik was niet tegen mijn ontroering opgewassen, het voelde puur, en ook kwetsbaar. mijn harnas van spot afgelegd. ik wilde me niet meer wapenen. later liep ik terug door de koude avond. mijn voetstappen klonken alleen in de straat. ik kon de sterren heel helder zien, de kleine sikkel van de maan. de grote beer hing recht boven mijn huis.
Kommentare