Een handvol leuke, jonge, succesvolle vrouwen kwam langs voor een korte workshop mindfulness. Ze had dat altijd maar wat ‘zweverig’ gevonden, mailde de initiatiefneemster, maar nu ze afgestudeerd was en een drukke baan had, begon ze toch wel wat last te krijgen van alle druk, drukte en stress. En begon ze te vermoeden dat mindfulness daar wel een goed tegenwicht aan kon bieden.
De een was arts, de ander jurist, een derde tandarts, ze waren allemaal leuk en jong en ambitieus. En ze ‘hadden’ alles, zo vertelde er één, om vervolgens in snikken uit te barsten. Alsof de emmer ter plekke overliep. Ik heb een leuke baan, zei ze, leuke vrienden, een fijn huis, maar toch…. Toch kon ze zich geen moment ontspannen, kon ze nog geen vijf minuten verdiept blijven in een boek, en had ze altijd pijn in haar schouders die volgens haar ‘muurvast’ zaten.
We hadden een heel gesprek kunnen voeren over ‘hebben’ en ‘zijn’ en welke van die twee meer kans geeft op geluk, maar dat voerde wat te ver. We bespraken veeleer wat mindfulness is, maakten daar kennis mee en deden wat oefeningen. We spraken bijvoorbeeld over het begrip ‘automatische piloot’, en een van de deelneemsters wist wel heel goed wat dáármee bedoeld wordt. ‘Ik doe bijna alles op de automatische piloot’, zei ze. ‘Soms weet ik niet eens of ik al gedoucht heb of niet. Dan moet ik aan mijn handdoek gaan voelen of hij nat is ….’ Onze monden vielen open van verbazing en ook wel van plezier. We hebben even hard gelachen maar daarna ook ingezien hoe ver dit gaat. Is dit het leven wat je wilt? Pijn in je schouders, altijd druk, geen aandacht meer voor een boek en zelfs niet voor een douche?
Au. Confronterend. Maar even nodig misschien, zo’n moment van opmerkzaamheid, waarbij de automatische piloot even uitgaat en waarbij er opeens ook keuzevrijheid komt. Want het hoeft echt niet, op deze manier. Het kan echt anders, op een meer mindful manier – óók in een drukke baan, midden in de maalstroom van het leven.
Comments