En toen zat opeens tv-journalist Paul Witteman op een meditatiekussen tegenover me. ‘Witteman ontdekt geluk’, heet zijn nieuwe serie die vanaf dit najaar wordt uitgezonden. Of je van mindfulness gelukkiger kan worden – dat wilde hij zelf ervaren. Met cameraploeg en geluidsman en een groepje cursisten at hij hier daarom met aandacht een rozijn, wat hem nog niet meeviel. Ook deden we loopmeditatie in de tuin, zitmeditatie op het kussen en de bodyscan op een matje. Ik keek zo eens om me heen, vergat de camera en was zelf in ieder geval domweg gelukkig.
We spraken in die bijeenkomst ook over stress, waarbij Witteman vertelde over zijn stress op grote hoogten. Of ik een week later met hem meeging de Euromast op, om mindful naar zijn hoogtevrees te kijken? Dus daar stonden we samen, weer met cameraploeg en geluidsman, op een stralende dag in Rotterdam, met knikkende knieën (hij) plus lichte zenuwen (bij mij). Want wat kon ik, of liever: wat kon mindfulness hem bieden, hier zo hoog boven de grond? Een bijzondere ervaring werd dit bezoekje aan de Euromast, maar voor hem zeker geen gelukservaring, zoals ik van tevoren had gewaarschuwd. Mindfulness is immers geen quick fix. Confronterend, dat is het aanvankelijk vooral, en dat heeft hij ook ervaren toen ik vroeg om het vergrootglas op de stress te leggen; om de angst te voelen in het lichaam. Hij stond ervoor open en deed dapper wat ik voorstelde: ‘probeer goed te voelen in plaats van je goed te voelen’. En probeer op te merken welke gedachten er nu automatisch op ploppen (‘Ik weet zeker dat er straks iets vreselijks gebeurt’, bekende hij).
Er is niets vreselijks gebeurd. Het was juist heel mooi, door zijn kwetsbaarheid, en verhelderend, door ons gesprekje op 100 meter hoogte. Ik ben wel benieuwd wat er straks, in de uitzending van deze Witteman Tapes, is overgebleven van rozijn en Rotterdam. En vooral ben ik benieuwd of hij zich gelukkiger gaat voelen. Als hij trouw is gaan oefenen en ook thuis nu dagelijks op een meditatiekussen plaatsneemt – dan zou dat zomaar kunnen.
