Wat een geweldig weer! Jawel, dit wordt een praatje over het weer…. Met permissie: mag ik voor één keer met de mindfulness bril op naar het oer-afgezaagde onderwerp van het Hollandse weer kijken, en dan zeggen waarom ik het zo geweldig vind?
Het ziet er natuurlijk allemaal sprookjesachtig uit, zeker nu er net weer een heel pak witte watten bij is gevallen. Maar wat ik vooral bijzonder vind, is hoe alles vertraagt. De auto’s rijden stapvoets, mensen lopen naast hun fiets, langzaam, oplettend. Noodgedwongen aandachtig. De hond huppelt heerlijk los want er is tijd genoeg om hem voor een auto vandaan te vissen. De buurman veegt de stoep en neemt die van ons ook meteen mee. Mensen letten heel goed op, niet in de laatste plaats op elkaar. Alle haast lijkt opgeschort tot ander tijden; alle gejaagdheid verdwenen uit de knisperend frisse lucht.
Ben ik aan het zwijmelen? Misschien een beetje, maar ik geniet er tegelijkertijd oprecht van dat het leven zo aangenaam vertraagt. Het doet me denken aan die keer dat ik met krukken liep wegens een blessure. Ik verwachtte dat ik nog niet de helft van mijn gewone werkzaamheden af zou krijgen, maar wat viel dat mee! Ik was enorm ‘gefocust’, rustig en efficiënt – er was geen sprake van tijd verknoeien of zinloos ronddrentelen in huis, waar normaal gesproken wél sprake van is, zag ik toen pijnlijk duidelijk in.
Het doet me ook denken aan dat mooie gedicht ‘Laat” van Leonard Nolens, dat ik hier zal overtypen omdat het me zo dierbaar is. En omdat we zijn devies (‘Verlangzaam’) zo goed kunnen gebruiken: in tijden van gladheid, én daarna…
Vertraag / Vertraag / Vertraag je stap./ Stap trager dan je hartslag vraagt. / Verlangzaam. / Verlangzaam. / Verlangzaam je verlangen. / En verdwijn met mate. / Neem niet je tijd./ En laat de tijd je nemen – / Laat.
