Wat was ik aan het stuntelen, afgelopen vrijdag tijdens de workshop ‘Geweldloze communicatie’. En wat was het interessant, om mezelf zo bezig te zien en om te horen hoe het ook anders kan. Niet dat ik normaalgesproken zo gewelddadig communiceer; ik geloof dat ik vaak wat aan de andere kant van het spectrum zit: te timide, te verontschuldigend. Dat kan dus anders, heb ik vrijdag pijnlijk duidelijk ervaren. Heb je een verzoek, wil je iets uitpraten: zeg het dan helder en duidelijk, maar zonder agressie (en zonder timide verontschuldigingen…). Dat is de simpele en tegelijkertijd moeilijke boodschap van de stroming Geweldloze communicatie. Even moest ik vrijdag aan een onderwijzer van vroeger denken, die altijd zo ontwapenend tegen ons, kleutertjes, zei: ‘Zeg wat je voelt, dan begrijpt de ander wat je bedoelt.’ En daar gingen we dan, tijdens deze workshop, geen kleuters meer maar echte volwassenen: zeggen wat we voelen, en daarna een helder en duidelijk verzoek doen. Het werd dus een heel gestuntel. Een voorbeeldje. Wanneer je zegt tegen je huisgenoten: Het is hier een zootje! dan vertel je niet wat je voelt en ook niet wat je eigenlijk wilt. Ja, indirect wel, maar je gaat je doel vast niet bereiken met deze geïrriteerde woordkeus. Zeg liever: Ik heb behoefte aan wat orde hier in huis. Of, nog neutraler: Er liggen hier allemaal kleren. Daarná doe je je verzoek: Heeft iemand tijd om even te helpen met opruimen? Ja, zo simpel kan het zijn, met zo weinig omhaal van woorden, en met zo’n verschil van toon. De vier te volgen stappen in deze communicatievorm lijken al even simpel. Stap één is waarnemen. Bij deze stap zeg je bijvoorbeeld tegen je partner: Jij komt thuis en je duikt achter de krant. Of, beter nog: Ik zie dat jij nu de krant gaat lezen. Stap twee is je gevoel uiten: Ik merk dat ik me daardoor wat eenzaam voel. Stap drie: je behoefte uiten. Ik wil graag even contact met je. En tenslotte je verzoek doen: Zullen we eerst even bijpraten? Een eyeopener vond ik ook deze tip uit de training: Gooi niet direct je post bij de ander op de mat, maar bel eerst aan. Vraag dus bij lastige gespreksonderwerpen eerst: Vind je het goed als ik er iets over zeg? En deze tip, ten slotte: Laat je oordelen zoveel mogelijk weg. Heel ludiek werd dit geformuleerd in de volgende oneliner: Wat je vindt, mag je houden. Ja, ik wil nog wel zo’n training volgen. Opdat ik beter word in deze vorm van communicatie, die ik liever anders zou noemen, overigens. ‘Constructief, conflictloos communiceren’ – dat lijkt me wel wat. Ik zal nog een flinke tijd moeten oefenen; ik schat ongeveer een leven lang.
